Mesage of Com Gurudas DasGupta on March to parliament

There has been a massive demonstration of workers and employees on 12th at the call of all the central trade unions demanding a national level minimum wage of Rs.10,000/-, minimum pension of not less than Rs.3.000/- for Provident Fund beneficiaries, effective measures to control food inflation, effective measures to step up economic growth, fight slowdown and create jobs for the millions of jobless, maternity benefit for the women workers particularly in the unorganized sector. The national Press, of course, a few newspapers and TV channels carried the news, but the attention it should have received from the national Press and media was absent. Corporate controlled media is totally unfriendly to the workers and employees. Sensationalisation of murder, rape, elopement and photographs of glamorous film starts and even paid up news will find unusual publicity but the people who really produce the wealth of the country are ignored. This is shameful and unethical act of hostility against the real producers of the wealth of the country. It is expected the Government, being in the present position as it is, is likely to concede to the demands for a national minimum wage and at least Rs.10,000/- minimum pension to all the retired employees who joined under PF Scheme. Whatever might be, I feel terribly upset at the hostility of the national media to the legitimate demands and movement of the joint activity of all the recognized trade unions of the country.

All In The Streets A Call of WFTU Global Labour Struggle Day Participate

VRS Cannot be claimed as a right

It is well-established that a Voluntary Retirement Scheme introduced by a company, does not entitle an employee as a matter of right to the benefits of the Scheme. Whether an employee should be allowed to retire in terms of the Scheme is a decision which can only be taken by the employer company, except in cases where the Scheme itself provides for retirement to take effect when the notice period comes to an end. A Voluntary Retirement Scheme introduced by a company is essentially a part of the company's desire to weed out the deadwood (ALTAMAS KABIR) (ANIL R. DAVE) (RANJANA PRAKASH DESAI) New Delhi Dated: July 03, 2013. C.V. Francis ...Petitioner Vs. Union of India & Ors. ...Respondents

MAINSTREAM, VOL LI, NO 29, JULY 6, 2013 Swami Vivekananda — A Masiha
 of the Masses Ajeet Jawed The following article is being published on the occasion of Swami Vivekananda’s one hundred and eleventh death anniversary on July 4. On January 12 this year we had observed his one hundred and fiftieth birth anniversary. Nineteenth century India produced a number of eminent men and women who with their exceptional intellect and wisdom enriched different aspects of Indian life. The most important among them was Swami Viveka-nanda who in a short span of life, which lasted less than forty years, stirred the entire country as none had done before. His love for his mother-land and compassion for the masses made him a legend in his lifetime. Hundred and eleven years have elapsed since the Swami went to his rest, and every year that passes is bringing fresh recognition of his greatness and widening the circle of appreciation, especially amongst the youth. He was not a saint in the traditional sense of the term; he was a saint in action, a modern saint against shunning the scientific and materialistic outlook. He did not believe in renunciation of the world but in making it a better place to live in with dignity for everyone. The whole life of the Swami was a saga of his relentless efforts towards this direction. ‘Arise, awake and stop not till you have reached your goal’ was the mantra that the Swami imparted to his countrymen. The goal he set before them was not only the achievement of political freedom but also social and economic emancipation. Unlike other saints, he did not offer prayers to the Almighty for his own salvation but sought salvation of the poor. In the poor he found his God and referred him as Daridranaryana. He decided to dedicate his life in the service of his Narayana who was helpless, oppressed and suppressed since ages. ‘May I be born again and again and suffer thousands of miseries so that I may worship the only God that exists, the only God that I believe in, the sum total of all souls…my God the poor of all races…Him worship, the visible, the knowable, omnipresent; break all other idols.’ He exclaimed: ‘Ye ever trampled labouring masses of India! I bow to you.’ ‘I do not believe in a God or religion which cannot wipe the widow’s tears or bring a piece of bread to the orphan’s mouth. However, sublime may be the theories, however well spun may be the philosophy—I do not call it a religion.’ And ‘I call a Mahatma [great soul] whose heart bleeds for the poor, otherwise he is a duratman [a wicked soul].’ Lamenting over the helplessness of the poor people, he said: ‘Oh my heart ached to think of what we think of the poor, the low in India. They have no chance, no escape, and no way to climb up. The poor, the low, the sinner in India have no friends, no help, they cannot rise… They sink lower and lower, every day, they feel the blows showering upon them by a cruel society… They have forgotton that they too are men.’ ‘Our aristocratic ancestors went on treading the masses of our country under foot, till they became helpless, till under their torment the poor people nearly forgot that they were human beings. They have been compelled to be merely hewers of wood and drawers of water for centuries, so much so that they are made to believe that they are born as slaves…’ Admonishing the aristocracy for their false pride in birth and ancestry, the Swami said: ‘However, much you may parade your descent from Aryan ancestors and sing the glories of ancient India day and night, and however much you may be strutting in the pride of your birth, you, the upper classes of India, do you think you are alive? You are but mummies thousand years old… and it is you who are the real walking corpses… you represent the past tense… you are the void, the unsubstantiated nonentities of the future. Denizens of the dreamland, why are you loitering any longer?... why do you not quickly reduce yourself into dust and disappear in the air.’ Blaming religion for the pathetic state of the poor, the Swami boldly declared: ‘…No religion on earth treads upon the necks of the poor and the low in such a fashion, as Hinduism.’ He also castigated the priest for giving too much emphasis on spirituality and shunning material civilisation. He said: ‘We talk foolishly against material civilisation. The grapes are sour. Even taking all that foolishness for granted, in all India there are say a hundred thousand really spiritual men and women. Now, for the spiritualisation of these, must hundred millions be sunk in savagery and starvation? How was it possible for the Hindus to be conquered by the Mohammedans? It was due to the
ignorance of the material civilisation. Even the Mohammedan taught them to wear tailor-made clothes.’ ‘Material civilisation, nay, even luxury, is necessary to create work for the poor. Bread! Bread! I do not believe in God who cannot give me bread here, giving eternal bliss in heaven.’ And ‘first bread, then religion. We stuff them too much with religion when the poor fellows have been starving. No dogma will satisfy the craving hunger.’ ♦ The greatness of the Swami lies not only in his compassion for the poor but in suggesting the ways and means for the construction of a new India devoid of all kinds of exploitation and racial discrimination. He was a well-read man and had himself seen and observed the functioning of liberal democracy in America and other Western countries during his travels. Exposing the real face of the Western democratic system, the Swami explained: ‘The wealth and power of the country are in the hands of the few who do not work but manipulate the work of the millions of human beings; by this power, they deluge the whole earth with blood. Religion and all other things are under their feet; they rule and stand supreme. The Western world is governed by a handful of Shylocks. All these things that you hear about-constitutional government, freedom, liberty and parliaments—are but jokes.’ Vivekananda proclaimed himself to be a socialist and suggested a socialist system for independent India. He said: ‘I am a socialist not because I think it is a perfect system, but half a loaf is better than no bread.’ He declared: ‘Let this be tried—if for nothing else, for the novelty of the thing. A redistribution of pains and pleasure is better than always the same person having pains and pleasure.’ He declared that the future belongs to the masses: ‘When the masses will wake up, they will come to understand your oppression of them and by a puff of their mouth you will be entirely blown away!’ He wanted the upper classes of India to forget their exclusive privileges and merge themselves with the masses. ‘Let new India arise out of the peasant cottage, grasping the plough; out of the huts of the fishermen, the cobbler and the sweeper. Let her sprung from the grocer’s shop…let her emanate from the factory, from marts and markets. Let her emerge from grooves and forests, from hills and mountains…’ As Vivekananda was a monk, it was not possible for him to work openly among the masses. Besides, he was also aware of the ever watchful eyes of the intelligence forces. Hence, he chose his young sanyasins and youth to carry out the work of raising the downtrodden and to work out the transition towards a socialistic state. Using religious terminology the masses were to be awakened and organised. In his letters and lectures, he emphasised the need to work among the poor. ‘Where should you go to seek your God—are not all the poor, the miserable, the weak Gods? Why not worship them first? Why go to dig a well on the shores of Ganga?’ He questioned monks: ‘But what have we, several millions of sanyasins, been doing for the masses? Teaching them metaphysics? That is all madness…’ ‘If you want any good to come, just throw your ceremonial overboard and worship the living God, the Man-God—every being that wears a human form…Neither it is work to cogitate as to whether the rice-plate should be placed in front of God for ten minutes or for half-an-hour that is called lunacy. Millions of rupees have been spent only that the temple-doors at Varanasi or Virindavan may play at opening and shutting all day long! Now the Lord is having His toilet, now he is taking His meal, now He is busy in something else… And all this, while the living God is dying for want of food, for want of education….. Let some of you spread like fire and preach this worship of the universal aspect of the Godhead.’ ‘If you seek your own salvation, you will go to hell. It is the salvation of others that you must seek… and even if you have to go to hell in working for others, that is worth more than to gain heaven by seeking your own salvation… Believe me, from the shedding of our life blood will arise gigantic, heroic workers and warriors of God who will revolutionise the world.’ His feelings were expressed in the poem ‘The Living God’: ‘He who is in you and outside you, Who works through all hands, Who walks on all feet, whose body is all ye, Him worship and break all other idols Ye fools! Who neglect the living God, And His infinite reflection, with which the world is full, While ye run after imaginary shadows, That lead alone to fight and quarrels, Him worship, the only visible! Break all other idols.’ Admonishing the educated youth of India, the Swami said: ‘You are thinking yourselves highly educated. What nonsense have you learnt… taking some university degrees, you consider yourselves educated! Fie upon you!... What is the goal of your education? Either a clerkship or being a roguish lawyer or at the most a deputy Magistracy…What good it will do to your country at large? Open your eyes and see what a piteous cry for food is rising in the land of Bharata, proverbial for its wealth!... Is there not water enough in the sea to drown you, books, gowns, university diplomas and all?’ He explained to them: ‘I consider that the great national sin is the neglect of masses, and this is one of the causes of our downfall. No amount of politics would be of any avail until the masses in India are once more well-educated, well-fed and well-cared-for. They pay for our education, they build our temples, but in return they get kicks. They are practically our slaves. If we want to regenerate India, we must work for them.’ ♦ He diagnosed that the root cause of all ills was illiteracy and illiteracy was due to poverty. Hence he exhorted his young followers to reach out to the masses and educate them. ‘Now if the Mountain does not come to Mohammed, Mohammed must go to the Mountain. If the poor boy cannot come to education, education must go to them.’ The poor should be given scientific and secular education. He was so keen and enthusiastic to spread education among the masses that he had chalked out a plan in this context. In a letter to his disciple, he wrote: ‘I am born to organise these young men; nay hundred more in every city are ready to join me; and I want to send them rolling like irresistible waves over India, bringing comfort, morality, religion, education to the doors of the meanest and the most downtrodden. And this I will do or die.’ He asked the youth to awaken the ‘Sleeping Leviathan’, that is, the masses, who when that was realised would blow out oppression. Masses require new ideas and the duty of the youth should be to ‘put the chemical together, the crystallisation comes in the law of nature. Our duty is to put the ideas into their heads, they will do the rest.’ He travelled to different parts of the country and everywhere roused the youth saying that they had a duty towards the nation which lived in the cottage. ‘Who cares whether there is heaven or hell, who cares if there is a soul or not, who cares if there is an unchangeable or not. Here is the world and it is full of misery. Go out into it as Buddha did, and struggle to lessen it or die in the attempt. Forget yourselves; is the first lesson to be learnt, whether you are an theist or an atheist, whether you are an agnostic or a Vedantist, a Christian or a Mohammedan.’ ‘Do not wait to cross the river when the water has all run down. You must have a hold on the masses.’ So much was his concern for the masses that he often rebuked the youngsters for neglecting the masses and focusing only on the political aspect. Once he got infuriated at a gentleman from Punjab who came to hear his spiritual lecture. In those days Punjab was near famine. Instead of giving a lecture on religion, Vivekananda spoke on ways and means of providing relief to the suffering masses. To the visitor it was a wasted visit. When he expressed his resentment, Vivekananda told him angrily: ‘Sir, so long as even a dog of my country remains without food, to feed and take care of him is my religion and anything else is no religion or false religion.’ He did not only preach, he lived every moment of his life to serve the Daridranarayna. His compassion transmitted to his disciples too. In the summer of 1897 during famine in the Murshidabad district of Bengal, Vivekananda’s disciples dedicated themselves in providing relief to the suffering people. In 1898 when plague broke out Vivekananda, himself came to live in a poor locality and served the victims. His disciples, including Sister Nivedita, were seen cleaning the streets of the plague affected localities. During his last days, many students from schools and colleges used to visit him at his Belur math to hear his lectures and to pay obeisance. He would burst like a hurricane on his audience. None could escape his magnetic influence and fiery zeal. Numerous students gave up their studies and followed the path carved out by their hero. Many Swamis of the math too dedicated their lives to accomplish the task assigned to them by their master. Within three years of his demise, Bengal witnessed a revolutionary movement in which the youth participation was prominent. No wonder
during raids in school and college hostels, the government found photographs and copies of Vivekananda’s lectures in almost every room. His compassion for the masses made him the precursor of all the Left movements in India. Under his inspiration, the youth joined different streams of the freedom movement and kept on making revolutionary efforts to liberate the country and to organise and awaken the masses. Unfortunately the dream of the Swami still remains unaccomplished. The befitting tribute to his memory on July 4 would be to work for and strengthen the forces that are striving to establish a casteless and classless society devoid of any kind of discrimination and deprivation. The author is an Associate Professor, Satyawati College, University of Delhi.

I have repeatedly observed that no school of thought can claim a monopoly of right judgement. We are all liable to err and are often obliged to revise our judgements. In a vast country like this, there must be And the least, therefore, that we owe to understand the opponent's view-point and, if we cannot accept it, respect it as fully as we expect him to respect ours. -Mahatma Gandhi

Rosa Luxemburg The Idea of May Day on the March (1913)

In the middle of the wildest orgies of imperialism, the world holiday of the proletariat is repeating itself for the twenty-fourth time. What has taken place in the quarter of a century since the epoch-making decision to celebrate May Day is an immense part of the historical path. When the May demonstration made its debut, the vanguard of the International, the German working class, was breaking the chains of a shameful law of exception and setting out on the path of a free, legal development. The period of the long depression on the world market since the crash of the 1870s had been overcome, and the capitalist economy had just begun a phase of splendid growth which would last nearly a decade. At the same time, after twenty years of unbroken peace, the world breathed a sigh of relief, remembering the period of war in which the modern European state system had received its bloody baptism. The path seemed free for a peaceful cultural development; illusions, hopes of a reasonable, pacific discussion between labor and capital grew abundantly like green corn in the ranks of socialism. Propositions like “to hold out the open hand to the good will” marked the beginning of the 1890s; promises of an imperceptible “gradual move into socialism” marked its end. Crises, wars, and revolution were supposed to have been things of the past, the baby shoes of modern society; parliamentarism and unions, democracy in the state and democracy in the factory were supposed to open the doors of a new, better order. The course of events has submitted all of these illusions to a fearful test. At the end of the 1890s, in place of the promised, smooth, social-reforming cultural development, began a period of the most violent and acute sharpening of the capitalistic contradictions – a storm and stress, a crashing and colliding, a wavering and quaking in the foundations of the society. In the following decade, the ten-year period of economic prosperity was paid for by two violent world crises. After two decades of world peace, in the last decade of the past century followed six bloody wars, and in the first decade of the new century four bloody revolutions. Instead of the social reforms – conspiracy laws, penal laws, and penal praxis; instead of industrial democracy – the powerful concentration of capital in cartels and business associations, and the international practice of gigantic lock-outs. And instead of the new growth of democracy in the state – a miserable breakdown of the last remnants of bourgeois liberalism and bourgeois democracy. Specifically in the case of Germany the fate of the bourgeois parties since the 1890s has brought: the rise and immediate, hopeless dissolution of the National Socialists; the split of the “radical” opposition and the reunification of its splinters in the morass of the reaction; and finally the transformation of the “center” from a radical peoples’ party to a conservative governmental party. The shifting in the development of the parties was similar in other capitalist countries. In general, the revolutionary working class sees itself today standing alone, opposed to a closed, hostile reaction of the ruling classes and their malicious tricks. The sign under which this whole development, both economic and political, has been consummated, the formula back to which its results point, is imperialism. This is no new element, no unexpected turn in the general historical path of the capitalist society. Armaments and wars, international contradictions and colonial politics accompany the history of capitalism from its cradle. It is the most extreme intensification of these elements, a drawing together, a gigantic storming of these contradictions which has produced a new epoch in the course of modern society. In a dialectical interaction, both cause and effect of the immense accumulation of capital and the heightening and sharpening of the contradictions which go with it internally, between capital and labor; externally, between the capitalist states – imperialism has opened the final phase, the division of the world by the assault of capital. A chain of unending, exorbitant armaments on land and on sea in all capitalist countries because of rivalries; a chain of bloody wars which have spread from Africa to Europe and which at any moment could light the spark which would become a world fire; moreover, for years the uncheckable specter of inflation, of mass hunger in the whole capitalist world – all of these are the signs under which the world holiday of labor, after nearly a quarter of a century, approaches. And each of these signs is a flaming testimony of the living truth and the power of the idea of May Day. The brilliant basic idea of May Day is the autonomous, immediate stepping forward of the proletarian masses, the political mass action of the millions of workers who otherwise are atomized by the barriers of the state in the day-to-day parliamentary affairs, who mostly can give expression to their own will only through the ballot, through the election of their representatives. The excellent proposal of the Frenchman Lavigne at the Paris Congress of the International added to this parliamentary, indirect manifestation of the will of the proletariat a direct, international mass manifestation: the strike as a demonstration and means of struggle for the eight-hour day, world peace, and socialism. And in effect what an upswing this idea, this new form of struggle has taken on in the last decade! The mass strike has become an internationally recognized, indispensable weapon of the political struggle. As a demonstration, as a weapon in the struggle, it returns again in innumerable forms and gradations in all countries for nearly fifteen years. As a sign of the revolutionary reanimation of the proletariat in Russia, as a tenacious means of struggle in the hands of the Belgian proletariat, it has just now proved its living power. And the next, most burning question in Germany – the Prussian voting rights – obviously, because of its previous slipshod treatment, points to a rising mass action of the Prussian proletariat up to the mass strike as the only possible solution. No wonder! The whole development, the whole tendency of imperialism in the last decade leads the international working class to see more clearly and more tangibly that only the personal stepping forward of the broadest masses, their personal political action, mass demonstrations, and mass strikes which must sooner or later open into a period of revolutionary struggles for the power in the state, can give the correct answer of the proletariat to the immense oppression of imperialistic policy. In this moment of armament lunacy and war orgies, only the resolute will to struggle of the working masses, their capacity and readiness for powerful mass actions, can maintain world peace and push away the menacing world conflagration. And the more the idea of May Day, the idea of resolute mass actions as a manifestation of international unity, and as a means of struggle for peace and for socialism, takes root in the strongest troops of the International, the German working class, the greater is our guarantee that out of the world war which, sooner or later, is unavoidable, will come forth a definite and victorious struggle between the world of labor and that of capital.

ஜெனீவாவில் என்ன காத்திருக்கிறது? நிலாந்தன் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு இம்முறை ஜெனிவாவிற்கு போகிறது. தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணியும் போகிறது. கொழும்பிலிருந்து ஜெனிவாவை படம் பார்ப்பதை விடவும் அரங்கில் நேரடியாக இறங்குவது ஒப்பீட்டளவில் நல்லமுடிவு. ஆகக் குறைந்த பட்சம் நிலைமைகளை ஓரளவிற்காயினும் நொதிக்கச் செய்ய இது உதவும். அப்படிப் பார்த்தால் கடந்த ஆண்டிலிருந்து இவ்விரு கட்சிகளும் ஏதோவொரு பாடத்தைக் கற்றிருக்கின்றன என்ற முடிவுக்கு வரலாமா? கடந்த ஆண்டைப் போலவே இந்த ஆண்டும் தமிழர்களின் எதிர்பார்ப்புகள் நீர்த்துப் போகுமென்று தமிழ்த் தேசிய விடுதலை முன்னணி எச்சரித்திருக்கிறது. ஜெனிவா மாநாடானது நல்லிணக்க ஆணைக்குழுவின் பரிந்துரைகளை நிறைவேற்றுமாறு அரசாங்கத்தின் மீது அழுத்தம் கொடுப்பதற்கும் அப்பால் போகவேண்டும் என்பதே தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணி உள்ளிட்ட தீவிர தமிழ்த் தேசிய சக்திகளின் எதிர்பார்ப்பாய் இருக்கிறது தீவிர தமிழ்த் தேசிய சக்திகள் யுத்த குற்றங்கள் தொடர்பில் நீதி வழங்கப்படவேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கின்றார்கள். நல்லிணக்க ஆணைக்குழுவை அவர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. குற்றம்சாட்டப்பட்ட தரப்பே நீதிபதியாக செயற்படுவதற்கு ஓப்பானதே அந்த ஆணைக்குழு என்றுமவர்கள் விமர்சிக்கின்றார்கள். போர்க் குற்றங்களை முதன்மைப் படுத்தாத எந்தவொரு நகர்வும் அவர்களைத் திருப்திப்படுத்தாது என்றே தோன்றுகின்றது. ஆனால், ஜெனிவா மாநாட்டைப் பொறுத்த வரை போர்க் குற்றங்களைப் பற்றி பிரஸ்தாபிப்பது என்பது ஒரு அழுத்தப் பிரயோக உத்தியாகவே காணப்படுகிறது. போர்க் குற்றங்கள் மீதான விசாரணை எனப்படுவது மேற்கு நாடுகளின் நிகழ்ச்சி நிரலில் தற்பொழுது முதலாவதாக இல்லை. நல்லிணக்க ஆணைக்குழுவின் பரிந்துரைகளை அமுல்ப்படுத்துவதற்கான பிரயோக உத்திகளே அவர்களுடைய நிகழ்ச்சி நிரலில் முதன்மையானவைகளாக காணப்படுகின்றன. இந்த இடத்தில் ஒன்றைச் சுட்டிக்காட்ட வேண்டும். நல்லிணக்க ஆணைக்குழுவென்பது இலங்கை அரசாங்கம் பெற்றெடுத்த குழந்தை தான். தாய் அவள் பெற்ற குழந்தையை அவளே தந்தெடுக்குமாறு அழுத்தங்களைப் பிரயோகிக்கும் ஓர் அரங்கே ஜெனிவா மாநாடு எனலாம். ஆயின் தாயே தன் குழந்தையை தத்தெடுக்குமாறு வெளியார் வற்புறுத்தும் ஓரு நிலை ஏன் தோன்றியது? யுத்தத்தின் இறுதிக் கட்டத்தில் நிகழ்ந்தவைகள் தொடர்பாக விசாரிப்பதற்கு ஒரு சர்வதேசப் பொறி முறைக்கான தேவை பற்றிய அழுத்தங்கள் அதிகரித்தபோது அந்த அழுத்தங்களைத் திசை திருப்பவும் நீர்த்துப் போகச் செய்யவும் மிக நுட்பமாக வடிவமைக்கப்பட்ட ஓர் உள்ளுர் பொறிமுறையே கற்றுக்கொண்ட பாடங்கள் மற்றும் நல்லிணக்கத்துக்கான ஆணைக்குழுவாகும். இது ஒரு அனைத்துலகப் பொறிமுறை இல்லைத்தான். என்றாலும், இதன் பரிந்துரைகளை முழுமையாக அமுல்ப்படுத்தும் போது காலப்போக்கில் தமக்கு சாதகமான ஒரு செயற்பாட்டு வெளியை அது உருவாக்கித் தரும் என்று மேற்கு நாடுகள் நம்புகின்றன. அதாவது, மேற்கு நாடுகளை சமாளிப்பதற்காக அரசாங்கம் உருவாக்கிய உள்ளுர் பொறிமுறையை அரசாங்கத்திற்கு ஒரு பொறியாக மாற்ற முடியும் என்று மேற்கு நாடுகள் நம்புகின்றன. நல்லிணக்க ஆணைக்குழுவையோ அல்லது அதன் பரிந்துரைகளையேர தீவிர தமிழ்த் தேசிய சக்திகள் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. உண்மை மறைக்கப்படாது வெளிப்படுத்தப்படும்போதே நீதி நிலைநாட்டப்படும் என்றும் நீதி நிலைநாட்டப்படுவதிலிருந்தே நல்லிணக்க முயற்சிகள் தொடங்கப்பட வேண்டும் என்றும் அவர்கள் வற்புறுத்திவருகின்றார்கள். ஆனால், நல்லிணக்க ஆணைக்குழுவின் விசாரணைகளின்போது பெறப்பட்ட வாக்குமூலங்களில் உண்மை குறிப்பிடத்தக்க அளவிற்கு வெளிப்படுவதாகவும், இந்த வாக்கு மூலங்களின் மீது நடத்தப்படும் நீதி விசாரணைகள் மேற்கு நாடுகள் எதிர்பார்க்கும் ஓரிடத்தை வந்துசேரக்கூடும் என்றொரு அபிப்பிராயம் சில மேற்கத்தேய வட்டாரங்களில் நிலவுகின்றது. இதுவும் நல்லிணக்க ஆணைக்குழுவை ஒரு பொறியாக மாற்ற எத்தனிக்கும் மேற்குநாடுகளின் நகர்வுகளிற்கு ஒரு காரணம்தான். ஆனால், அரசாங்கம் இதை வோறொரு கோணத்தில் சிந்திப்பதாகத் தெரிகிறது. அபிவிருத்தி மூலம் நல்லிணக்கத்தை ஏற்படுத்தும் ஒரு செயற்றிட்டமே அவர்களுடைய நிகழ்ச்சி நிரலில் முதலாவதாகக் காணப்படுகின்றது. வெளிநாட்டுத் தலைநகரங்களில் இலங்கை அமைச்சர்களும் பிரதானிகளும் குரல்தரவல்ல அதிகாரிகளும் இதற்கு கூடுதல் அழுத்தம் கொடுப்பதை அவதானிக்கலாம்.இம்முறை ஜெனிவாவில் அமைச்சர் சமரசிங்க ஆற்றிய உரையிலும் இது கூறப்பட்டிருக்கிறது. யுத்தத்தின் பின்னரான ஒரு சமூகத்தின் கூட்டுக் காயங்களுக்கான ஒரு சிகிச்சை முறையாக அரசாங்கம் அபிவிருத்தியை முன்வைக்கிறது. வரலாற்றில் முதல் முறையாக வடக்கிற்கு 1350 மில்லியன் அமெரிக்க டொலர்கள் ஒதுக்கப்பட்டிருப்பதாக பிரதி நிதியமைச்சர் சரத் அமுனுகம அண்மையில் கூறியிருந்தார். வன்னிப் பெருநிலத்திலுள்ள பிரதான நகரங்களில் தொழிலற்ற பெண்களின் தொகை குறைந்து வருவதைக் காணமுடிகின்றது. வீட்டு வேலைகளுக்கோ அல்லது சமைப்பதற்கோ பெண்களை வேலைக்கமர்த்த முடியாதபடிக்கு அங்கே வறிய குடும்பங்களைச் சேர்ந்த பெண்களுக்கு ஒப்பீட்டளவில் பரவாயில்லாத சம்பளத்தை வழங்கும் தொழில் துறைகள் உருவாக்கப்பட்டு வருகின்றன. உதாரணமாக பண்ணைகளில் வேலைசெய்யும் பெண்களுக்கு சுமாராக 18,000 ஆயிரம் கொடுக்கப்படுகிறது. இது தவிர வீதி திருத்தப்பணிகளிலும் பெண்களுக்கு வேலை வாய்ப்புகள் கொடுக்கப்படுகின்றன. துரித அபிவிருத்தியின் மூலம் பணப்புழக்கமுடைய ஒரு மத்திய தர வர்க்கத்தை உருவாக்கி அதனூடாக யுத்தத்தால் உண்டாகிய கூட்டுக் காயங்களை சுகப்படுத்தலாம் அல்லது மறக்கச் செய்யலாம் அல்லது மேவிச் செல்லலாம் என்று அரசாங்கம் சிந்திக்கின்றது. விடுதலைப்புலிகளின் காலத்தில் இருந்ததைப் போலவே அபிவிருத்திநடவடிக்கைகள் நகரங்களை மையமாகக் கொண்டு நிகழ்வதாகவும் கிராமங்கள் இதில் கைவிடப்படுவதாகவும் விமர்சனங்கள் உண்டு. பெருஞ்சாலைகளின் மருங்கில் காணப்படும் சிறிய மற்றும் பெரிய பட்டினங்கள் யுத்தத்தின் பின்னரான காட்சியறைகளாக கட்டியெழுப்பப்படுவதாகவும் குற்றச்சாட்டுக்கள் உண்டு. இச்சிறிய மற்றும் பெரிய வன்னிப் பட்டினங்களில் மிகக் குறைந்தளவே நிதி புழக்கம் இருப்பதாகவும் பெரும்பாலான வணிகர்கள் கடனில் ஓடுவதாகவும் சுட்டிக்காட்டப்படுகிறது. ஒரு சமூகத்தின் கூட்டுக் காயங்களை காப்பெற் வீதிகளால் மூடிப் போர்க்க முடியாது என்று தீவிர தமிழ்த் தேசியவாதிகள் விமர்ச்சிக்கி;றரர்கள். சமாதான காலங்களில் காட்சியறைகளாக கட்டியெழுப்பப்பட்ட பட்டினங்கள் யாவும் யுத்தத்தின் பின்னரும் அவ்வாறு கட்டியெழுப்பப்படுவதாகவும், ஆனால், அவற்றின் பொருளாதார வாழ்வெனப்படுவது ஜொலித்துக் கொண்டிருக்கும் வெளிப்பகட்டான ஓரு கோதுக்குள் ஒன்றுமேயில்லாத கோறையாக காணப்படுவதரகவும் அவர்கள் விமர்சிக்கின்றார்கள்.அபிவிருத்தியும் உரிமையும் ஒன்றிலிருந்து ஒன்று பிரிக்கப்படமுடியாதவை என்று சுட்டிக்காட்டும் அவர்கள் எதை அபிவிருத்தி செய்வது என்பதே ஒரு அரசியல் உரிமைதான் என்றும் எனவே அரசியல் உரிமைகளைப்பற்றிச் சிந்திக்கப்படாத ஒரு வெற்றிடத்தில் அபிவிருத்தி மூலம் நல்லிணக்கத்தை ஏற்படுத்த முடியுமா என்றும் கேட்கிறார்கள்.ஆனால், அரசாங்கமோ காட்சிமயப்படுத்தப்பட்ட அபிவிருத்தியின் மூலம் யுத்தத்தின் பின்னரான கூட்டு மனவடுக்களை(உழடடநஉவiஎந வசயரஅய) ஆற்றுப்படுத்த முடியுமென்று அனைத்துலக சமூகத்திற்கு நிரூபித்துக்காட்ட முயற்சிக்கின்றது. எனவே, ஜெனீவா மாநாட்டின் பின்னணியில் இலங்கைத்தீவு பொறுத்து உள்ளுர் மற்றும் அனைத்துலக மட்டங்களில் மூன்று துலக்கமான போக்குகளை இக்கட்டுரை அடையாளம் காண்கிறது. முதலாவது போர்க் குற்றங்களை விசாரிப்பதற்கான அனைத்துலக பொறிமுறை ஓன்றை ஏற்படுத்துவதன் மூலம் உண்மை மற்றும் நீதியை நிலைநாட்டி அதன் மீது கட்டியெழுப்பப்படும் ஒரு நல்லிணக்கம் அல்லது அந்தநீதியின் தொடர்ச்சியும் வளர்ச்சியுமாக வரும் ஓர் இறுதித் தீர்வு. இரண்டாவது இலங்கை அரசாங்கத்தால் உருவாக்கப்பட்ட நல்லிணக்க ஆணைக்குழுவின் பரிந்துரைகளை முழுமையாக அமுல்ப்படுத்திஅதன் மூலம் அரசாங்கத்தை சர்வதேச சமூகத்திற்கு பொறுப்புக் கூறவல்ல ஒரு பொறிக்குள் சிக்க வைத்து அதன் தொடர்ச்சியாக கட்டியெழுப்பப்படும் ஒரு நல்லிணக்கம். மூன்றாவது அபிவித்தியினூடாக கட்டியெழுப்பப்படுவதாகக் கூறப்படும் நல்லிணக்கம். இம்மூன்று போக்குகளிற்குள்ளும் இரண்டாவதற்கே இப்பொழுது அனைத்துலக அங்கீகாரம் உண்டு. ஒப்பீட்டளவில் மிதப்போக்காகக் காணப்படுவதும் அதுதான். இருதரப்பு தீவிர தேசிய வாத சக்திகளாலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்படாத ஒருபோக்கு இது. தமிழர் தரப்பில் தமிழ்த்தேசியக் கூட்டமைப்பானது இப்போக்கையே ஓரளவிற்கு ஆதரிப்பதாகத் தெரிகிறது. தமிழ்த்தேசிய மக்கள் முன்னணி இப்போக்கினை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. அதேசமயம் தீவிர தமிழ்த் தேசிய சக்திகளால் ஆதரிக்கப்படும் முதலாவது போக்கைப் பொறுத்தவரை அதற்கு அனைத்துலக அங்கீகாரம் ஒப்பீட்டளவில் குறைவு. இலங்கைத்தீவைப் பொறுத்த வரை அரசாங்கத்தைப் பணிய வைப்பதற்கான அஸ்;திரமாகத்தான். போர்க் குற்றச்சாட்டு பிரயோகிக்கப்படுகின்றது. இப்போதைக்கு நல்லிணக்க ஆணைக்குழுவின் பரிந்துரைகளை அமுல்படுத்துமாறு அரசாங்கத்தின் மீது நிர்ப்பந்தங்களைப் பிரயோகிப்பதற்குமப்பாற் போக மேற்குநாடுகள் தயாரில்லை. இந்தியாவும் தயாரில்லை. மேற்கு நாடுகளின் தலைவர்கள், பிரதானிகள் மற்றும் இராஜதந்திரிகள் போன்றோர் பொதுமேடைகளில் உரையாற்றும்போதோ அல்லது நேர்காணல்கள் மற்றும் தனிப்பட்ட சந்திப்புகளின்போதோ போர்க் குற்றங்கள் பொறுத்து சர்வதேச விசாரணைகளிற்கு ஆதரவாகக் கருத்துக்களைத்தெரிவிக்கிறார்கள். ஆனால், அவர்களுடைய அரசாங்கங்களின் உத்தியோகபூர்வ முடிவுகள் மற்றும் நகர்வுகளின்போது போர்க்குற்ற விசாரணைகள் அவர்களுடைய நிகழ்ச்சி நிரல்களில் முதலாவதாகக் காணப்படுவதில்லை. குறிப்பாக, இந்திய அரசாங்கத்தைப் பொறுத்த வரை அதுபோர்க் குற்றங்களைப் பற்றிப் பெரியளவில் பிரஸ்தாபிப்பதில்லை என்பதையும் இங்கு சுட்டிக்காட்ட வேண்டும். மேலும்இ சனல் 4ஐச்சேர்ந்த கொலம் மக்ரே அண்மையில் கருத்துத்தெரிவித்தபோது ‘எங்களிடம் மேலும் பல ஆதாரங்கள் உண்டு. அவற்றை பொருத்தமான நேரத்தில் வெளியிடுவோம்’ என்று கூறியிருந்தார். கையில் உள்ள முழு ஆதாரங்களையும் ஓரேயடியாக வெளியிடாமல் தருணம் பார்த்துவெளியிடுவது என்பது ஒரு இராஜதந்திர நகர்வுதான்.அதாவது, அழுத்தப்பிரயோக உத்திதான். இதன் மூலம் இலங்கை அரசாங்கத்தை மேற்கு நாடுகளின் சொற்கேட்கும் ஒரு நிலைக்கு நெகிழவைப்பதே அவர்களுடைய பிரதான நிகழ்ச்சி நிரலாகக் காணப்படுகிறது. நல்லிணக்க ஆணைக்குழுவின் பரிந்துரைகளை முழுமையாக அமுல்படுத்துவதுஇ பொறுப்புக் கூறும் கடப்பாட்டை ஏற்றுக்கொள்ளச்செய்வது, மனித உரிமைகள், ஜனநாயக விழுமியங்கள் போன்றவற்றிற்கான வெளியை மேலும் விஸ்தரிப்பது போன்றவற்றின் மூலம் கையாளச் சுலபமான ஓரு ஆட்சிச் சூழலை உருவாக்குவதே இப்போதைக்கு அவர்களுடைய பிரதான நிகழ்ச்சி நிரலாகக் காணப்படுகின்றது. இத்தகைய ஓர் அனைத்துலகச் சூழலில் தமி;ழர் தரப்பைப் பொறுத்தவரை தமிழ்த்தேசியக் கூட்டமைப்பானது மேற்கின் மேற்படி நிகழ்ச்சி நிரலை குறிப்பிடத்தக்க அளவிற்கு ஏற்றுக்கொண்டுவிட்டதாகவே தோன்றுகிறது. யாழ்ப்பாணத்திலுள்ள ஒரு கூர்மையான அவதானி கூறுகிறார், ரி.என்.ஏ.யானது தனது தீவிர தேசியவாதிகளான சில நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களை முன்னிறுத்தி புலம்பெயர்ந்த தமிழர்களையும் தீவிர தேசிய வாதிகளையும் சமாளிக்கிறது. அதேசமயம் முழுக்க முழுக்க மிதவாதப் பாரம்பாரியத்திலிருந்து வந்தவர்களும், மேற்கு நாடுகளிற்கு உவப்பானவர்களுமான சில நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களை முன்னிறுத்தி தீவிரம் குறைந்த தேசியவாதிகளையும் இராஜதந்திர சமூகத்தையும் சமாளிக்க முற்படுகின்றது என்று. ஆனால், தனது சொந்த நிகழ்ச்சி நிரலிற்கும் அரசாங்கத்தின் நிகழ்ச்சி நிரலிற்கும் அனைத்துலக சமூகத்தின் நிகழ்ச்சி நிரலுக்கும் இடையில் ஏதோ ஒரு வெற்றிகரமான சமநிலைப்புள்ளியை அல்லது ஒரு சாம்பல் பிரதேசத்தைக் கண்டுபிடிப்பதில் அவர்கள் இன்றளவும் வெற்றிபெற்றதாகத்தெரியவில்லை. அதேசமயம் தமிழ்த்தேசிய மக்கள் முன்னணியானது ரி.என்.ஏ. மீது அழுத்தத்தைப் பிரயோகிக்கும் ஒரு அமுக்கக் குழுவாகச் சுருங்கிவிட்டதா என்ற கேள்வியும் எழுகிறது. கடந்த ஆண்டு ஜெனிவாவில் நடந்தவற்றிலிருந்து இந்த இரண்டு கட்சிகளுமே எதைக் கற்றிருக்கின்றன? ஜெனிவாவில் தமிழர்கள் ஒரு தீர்மானிக்கும் தரப்பில்லைத்தான். ஆனால், அங்கு பேசப்படுவது தமிழர்களின் அரசியல்தான். எனவே, இவ்விரு கட்சிகளும் குறைந்த பட்சம் நொதியங்களாகத்தானும் தொழிற்பட முடியும். கதாநாயகனாக அல்லது நாயகியாக பாத்திரமேற்க வேண்டிய ஒரு தரப்பு பார்வையாளராகச் சுருக்கப்பட்டிருக்கும் ஒரு அனைத்துலக மேடையில் தங்களுக்குள்ள வரலாற்றுக் கடமையையும் வகிபாகத்தையும் இவ்விரு கட்சிகளும் சரியாக விளங்கிவைத்திருக்கின்றனவா? அல்லது அதிசயங்கள் அற்புதங்களுக்காகக் காத்திருக்கப் போகின்றனவா?

Launch of One Woman Song of UN on March 8

Feb 20 21 Strike

OPG stopped thinking and laid rest

Guptaji laid rest at Lodhi Crematorium NewDelhi on 7th Jan 2013 Morn 11.30